odnik należy do rozległych, ale niezbyt wyraźnych gwiazdozbiorów pasa zodiakalnego. Leży niemal w całości na południe od równika niebieskiego, znajdziemy go poniżej Pegaza, pomiędzy Rybami i Koziorożcem. Gwiazdy w konstelacji są słabsze niż 3^m i nie tworzą żadnej charakterystycznej figury. Być może dlatego nazwa gwiazdozbioru jest związana z pozbawioną kształtu wodą. W naszych czasach Słońce przechodzi przez konstelację Wodnika w lutym i marcu.

astronomii babilońskiej ta część nieba z gwiazdozbiorami Koziorożca, Wieloryba, Delfina, rzeki Erydan, Hydry, Ryb i Południowej Ryby przedstawiała morze, gdzie panował Wodnik. Na tabliczkach kamiennych, znalezionych w Mezopotamii, ujrzymy Wodnika, który jest przedstawiony jako klęczący mężczyzna wylewający wodę z wiadra przewieszonego przez ramię. Arabowie wyobrażali sobie gwiazdozbiór jako mulicę niosącą dwa wiadra z wodą. W Egipcie Wodnik był symbolem wylewów Nilu, a w mitologii greckiej przedstawiał pana nieba i ziemi, Zeusa, lejącego strumienie wody na Ziemię, aby zniszczyć rodzaj ludzki, który wydał mu się zły i samolubny. Przeszkodził mu w tym Prometeusz, który przyniósł ludziom ogień i nauczył ich wielu dobrych rzeczy. Druga próba zgubienia ludzi przez Zeusa, jaką było zesłanie potopu, została udaremniona również przez Prometeusza. Swojemu synowi Deukalionowi i jego małżonce o imieniu Pyrra umożliwił on schronienie się na Parnasie, by po potopie znowu mogli zaludnić świat. Kiedy Zeus umocnił swe panowanie, rządził dalej bezwzględnie, tyle że nie w sposób nieograniczony. Pozostali bogowie, tak jak i ludzie, posiadali wolną wolę i wolność.

Sadalmelik - jest to nadolbrzym, którego moc promieniowania jest 10 tysięcy razy większa od mocy promieniowania naszego Słońca. Znajduje się w odległości 1087 lat świetlnych. Nazwa gwiazdy pochodzi z arabskiego sa`d al-malik, tzn. szczęśliwa gwiazda króla.

Sadalsuud - najjaśniejsza gwiazda w konstelacji Wodnika. Jej heliakalny wschód oznaczał początek deszczowej pory roku, a zachód - koniec monsunów. Wschód gwiazdy miał zatem wielkie znaczenie dla starożytnych rolników, co odzwierciedla jej nazwa pochodząca od arabskiego wyrazu sa`d al su`ud oznaczającego szczęście szczęśliwych. Światło tej gwiazdy potrzebuje 1087 lat, aby dotrzeć na Ziemię. Na niebie ma towarzysza optycznego.

Sadachbia - gwiazda spektroskopowo podwójna, od której dzieli nas dystans 81,5 roku świetlnego. Na niebie ma towarzysza, z którym tworzy parę optyczną. Nazwa gwiazdy powstała z jej arabskiego określenia sa'd al-'achbija - szczęśliwa gwiazda namiotów, ponieważ przy jej pojawieniu się na niebie wiosennym nomadowie (koczujący mieszkańcy sawann i pustyń w Arabii) opuszczali swoje zimowe obozowiska i ruszali ze swoimi namiotami w drogę na poszukiwanie świeżych pastwisk.

Scheat (Skat) - gwiazda ta znajduje się w odległości 84 lat świetlnych. Obie nazwy gwiazdy są pochodzenia arabskiego. Pierwsza z nich oznacza życzenie (si'a), druga - kość piszczelową (sak). Inna wersja wywodzi nazwę gwiazdy od skrótu wyrażeń sa`id al-faras - ramię konia (Pegaza).
W pobliżu Skata niemiecki astronom Christian H. Mayer obserwował 25 września 1756 roku gwiazdę, którą niemal 25 lat później William Herschel poczytywał za kometę. Wkrótce wyjaśniło się jednak, że obaj, a oprócz nich także inni astronomowie, obserwowali właśnie nową, siódmą z kolei planetę - Urana. Ciało to jako planetę zidentyfikował Herschel dopiero w roku 1781.

Al Bali - biały olbrzym znajdujący się w odległości 217 lat świetlnych. Nazwa jej powstała z arabskiego określenia sa`d al-bula` - szczęście tego, co pożera.

delta Akwarydy - rój meteorów z radiantem w pobliżu gwiazdy Skat. Maksimum roju przypada około 29 lipca. Średnia częstość meteorów w ciągu godziny wynosi wtedy 20. Najokazalej wyglądał ten rój w 1934 roku, kiedy w ciągu godziny obserwowano 34 meteory. Ziemia przechodzi przez rój 15 dni.

eta Akwarydy - inny rój meteorów z radiantem w Wodniku. Rój powstał z komety Halleya, a Ziemia corocznie przechodzi przez niego dwukrotnie. Na wiosnę obserwujemy go jako eta Akwarydy, a w jesieni jako Orionidy w gwiazdozbiorze Oriona. Eta Akwarydy mają maksimum 4 maja. W ciągu godziny pojawia się przeciętnie 15 meteorów. Trwa około 10 dni.

Ślimak (NGC 7293) - jedna z największych pierścieniowych mgławic planetarnych na naszym niebie. Znajduje się w odległości 590 lat świetlnych. W niewielkiej lunecie dostrzeżemy ją jako mglistą plamkę, a jej okazałość ujawni się dopiero na fotografiach wykonanych przy użyciu dużych teleskopów. Na zdjęciach dostrzeżemy również macierzystą, bardzo gorącą gwiazdę o temperaturze powierzchniowej około 106 000 K. Znajduje się ona w środku mgławicy i związana jest z nią ewolucyjnie. W kolistym halo mgławicy wykryto atomowy wodór, hel, tlen i neon.