ężownik jest rozległym gwiazdozbiorem rozciągającym się w pobliżu równika niebieskiego, na południe od Herkulesa. Mimo, iż nie należy do konstelacji pasa zodiakalnego, przechodzi prze niego ekliptyka.

wiazdozbiór przedstawia syna boga Apollina, słynnego lekarza Asklepiosa, trzymającego w ręku węża. Z dzieła Homera znamy Asklepiosa jako wybitnego lekarza. Grecy zaczęli go czcić jako boga począwszy od VII-VI wieku p.n.e. Przeobrażenie Asklepiosa w bóstwo jest interesujące dlatego, że według antycznych źródeł za boga uznali go dopiero ludzie. Jak podają mity, Asklepios nauczył się medycyny u centaura Chirona, przy czym był tak pojętnym uczniem, że nie tylko posiadł umiejętność leczenia wszystkich chorób, ale nawet dokonywał sztuki wskrzeszania z martwych. Ponieważ nikt nie umierał, bóg śmierci Tanatos poskarżył się na Asklepiosa Zeusowi, który dla utrzymania porządku na świecie zabił Asklepiosa piorunem. Po śmierci Asklepios trafił na niebo wraz z wężem, który mu pomagał w poszukiwaniu leczniczych ziół.

Ras Alhague - najjaśniejsza gwiazda w konstelacji. Należy do białych olbrzymów o temperaturze powierzchniowej 10 tysięcy Kelwinów (czyli jest bardzo gorąca). Gwiazda jest odległa od nas o 588 lat świetlnych. Nazwa powstała z arabskiego określenia ra's al-hawwa, czyli głowa zaklinacza wężów.

Cebalrai - pomarańczowy olbrzym, którego dzieli od Ziemi dystans 142 lat świetlnych. Nazwa gwiazdy wywodzi się od arabskich wyrazów kalb al-ra`i - pies pasterski.

Muliphen - jej białe światło potrzebuje 102 lat, aby do nas dotrzeć. Ma taką samą nazwę, jak jedna z gwiazd gwiazdozbioru Wielkiego Psa, oznaczającą w języku arabskim dwie (gwiazdy) związane przysięgą.

Yed Prior - "pierwsza" z dwóch gwiazd na ręce Wężownika, należy do czerwonych olbrzymów. Jest odległa o 112 lat świetlnych, a jej nazwa składa się z arabskiego słowa jad - ręka albo łapa, oraz łacińskiego prior - bliższa.

Yed Posterior - "następna" gwiazda na ręce Wężownika. Jest to żółty olbrzym, którego światło biegnie do nas z odległości 91 lat świetlnych. Nazwa gwiazdy stanowi połączenie wyrazów arabskiego i łacińskiego, oznaczających rękę znajdującą się dalej.

Sabik - gwiazda podwójna, której mniej jasny składnik obiega gwiazde centralną w ciągu 88 lat. Układ widzimy z odległości 69 lat świetlnych jako druga najjaśniejszą gwiazdę w konstelacji Wężownika. Jej arabska nazwa sa'ik (sabiq) oznacza woźnicę.

Marfik - układ potrójny. Centralną gwiazdę obiega mniejszy składnik w ciągu 132 lat, a w niewielkiej odległości od nich znajduje się trzecia gwiazda. Marfik leży w odległości 625 lat świetlnych, a jego nazwa jest taka sama jak jednej z gwiazd gwiazdozbioru Herkulesa i oznacza w języku arabskim łokieć (marfiq lub mirfaq).

Gwiazda Bernarda - jest odległa od Ziemi jedynie o 5,98 lat świetlnych i ma największy znany ruch własny. W ciągu zaledwie 100 lat przesuwa się na niebie o kąt równy ponad połowie średnicy tarczy Księżyca. Znaczna wartość ruchu własnego związana jest z jej niewielką odległością od nas, gdyż jej rzeczywisty ruch w przestrzeni nie przekracza średniej prędkości gwiazd.
Ponad 50-letnie obserwacje gwiazdy Bernarda wskazują na pewne nieregularności w jej ruchu. Pieter Van de Kamp objaśnia je obecnością dwóch niewidocznych towarzyszy, których masy musiałyby być równe 0,8 i 1,1 razy większe od masy Jowisza. Obiekty te obiegałyby gwiazdę odpowiednio w ciągu 12 i 26 lat. Obserwacje gwiazdy Bernarda dopuszczały zatem możliwość istnienia jeszcze jednego układu planetarnego we Wszechświecie, poza naszym. Najnowsze badania nie potwierdziły tych domysłów, ale pomogły odnaleźć kilkadziesiąt innych układów planetarnych.

M 10 (NGC 6254) - gromada kulista, którą dostrzeżemy posługując się nawet niewielką lunetką. Jej odległość od nas wynosi w przybliżeniu 14 000 lat świetlnych, a średnica - 90 lat świetlnych.