pollo (mit. gr., w mit. rz. - Apollin) - syn Zeusa i Latony (Leto), bliźni brat Artemidy. Był bogiem słońca, światła i wyroczni, patronem poezji, muzyki sztuki i nauki, a także przewodnikiem muz (Apollo Muzagetes). Był też bogiem uzdrawiającym (Apollo Soter). Pasterze czcili go jako opiekuna trzód, strzegącego ich od zarazy i wilków (Apollo Lykoktonos - zabijający wilka). Urodził się na wyspie Delos (Apollo Delijski), która stała się środkiem żywego kultu Apolla.
Młody bóg, obdarzony przez Zeusa złotą kitarą i powozem zaprzężonym w łabędzie, udał się na daleką Północ i zamieszkiwał przez rok wśród tamtejszych mieszkańców, zwanych Hyperborejczykami. Stamtąd w pełni lata przybył do Grecji w triumfalnym pochodzie wśród kwiatów, pieśni i radości całej przyrody. Zabił Pytona (Apollo Pytyjski), który strzegł wyroczni w Delfach, objął w posiadanie świątynie i wyrocznię, tworząc tu ośrodek swego kultu. Na pamiątkę pokonania Pytona, ustanowiono w Delfach igrzyska pytyjskie.
W czasie obchodzonego w lecie święta składano Apollowi w ofierze hekatomby i śpiewano hymny pochwalne, zwane peanami. Apollo reprezentował w poezji, muzyce i tańcu umiar, pogodę i harmonię, w przeciwieństwie do namiętnej i orgiastycznej muzyki dionizyjskiej. Śladem rywalizacji tych dwu kultów jest mit o współzawodnictwie Apolla z sylenem Marsjaszem. Przeciwników raził Apollo strzałami swego łuku (Apollo Hekebolos - trafiający z dala). Obdarzał miłością muzę Uranię, Dafne, Koronis i Kassandrę. Ukochanych Hiacynta i Kyparissosa zamienił po śmierci w kwiat hiacyntu i drzewo cyprysu.
Apolla przedstawiano jako pięknego młodzieńca o wijących się włosach, w wieńcu laurowym, z kitarą w ręku, niekiedy z wilkiem u nogi. Poświęcone mu były: wilk, sarna, łabędź, kruk, sęp, delfin i wawrzyn. Najbardziej znane rzeźby, przedstawiające Apolla, to: Apollo Belwederski (kopia w Muzeum Watykańskim) i Apollo Muzagetes (Muzeum Watykańskie).