frodyta (mit. gr.) - bogini miłości i piękności, opiekunka żeglarzy, córka Zeusa i Diony. Według innej tradycji, córka Uranosa i morskich fal, stąd jej imię (po grecku afros znaczy piana) i przydomki: Afrogeneja - urodzona z piany morskiej, i Anadyomene - wynurzająca się z fal. Po urodzeniu, zaniesiona przez Zefira na wyspę Kretę lub na Cypr, zwana dlatego była Kyterejką albo Kyprogeneją. Afrodyta była żoną kulawego Hefajstosa, który dowiedziawszy się o jej miłostkach z Aresem, uwięził oboje w metalowej sieci, narażając na szyderstwa wszystkich bogów. Kochankiem Afrodyty był również piękny myśliwy Adonis. Dziećmi Afrodyty i Aresa były Harmonia i Eros, a z niejakim Anchizesem miała syna Eneasza. Władzy Afrodyty jako bogini miłości podlegali wszyscy bogowie (Afrodyta Urania) i ludzie (Afrodyta Pandemia). Opornych ścigała zemstą i karą.
Głównym ośrodkiem kultu Afrodyty był Cypr. W starożytności najsławniejszymi jej wizerunkami były: marmurowy posąg dłuta Praksytelesa z około 360 roku p.n.e. w Knidos, zwany "Afrodytą Knidyjską" i obraz pędzla Apellesa z około 305 roku p.n.e. na Kos, zwany "Afrodytą Anadyomeną" (nie zachowany). Atrybutami Afrodyty były mirt, róża, jabłko, łabędź, jaskółka, gołąb i zając.
W konkursie na najpiękniejszą boginię, do którego stanęły Hera, Atena i Afrodyta, ta ostatnia otrzymała jabłko Parysa, co stało się przyczyną wojny trojańskiej, w której bogini starała się pomagać Trojanom.
W Rzymie utożsamiano Afrodytę z Wenus.